We drukken de trage wijzers van de tijd.
Onze duimen doen pijn; wij wikkelen bloed.
Geen land aan de hand, we bedenken struif
doen aan duiven, klontje boter in een pan.
Met bomen hebben we niks, tot vandaag
we staan strakker, vaker stam en stram.
We wijzen naar de wind en ja, we wachten
zij deint in takken, bij het spoor in vlakken.
Morgen, altijd morgen weten we meer
het wachten loont; ooit - zijn we groot.
===
(finale Nacht van de vrede (Amsterdam)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten