woensdag, augustus 10, 2016
Nu ik van deze stad ben geworden
Er hing een stad in de lucht, toen ik dagelijks
de gebaande paden verliet en tussen slapen
en waken mijn gedroomde werkelijkheid maakte.
Er was niet veel voor nodig. Nooit ben ik geboren
om een schoothond te zijn. Stond ik doodsangsten
uit voor het door anderen, voor mij gekozen lot.
Al jong richtte ik mijn afgewend hoofd en keek
weg van lucht en licht, zwichtte voor een kasteel,
voor water en schaduw een straatlengte verderop.
Ik leefde er, spendeerde mijn tijd met het speuren
naar betekenis en sloot mij af voor misprijzen
en ongunstigheid als een vorm van stil verweer.
Pas toen deze stad in één adem genoemd werd
met alle dorpen die ik in mijn leven gekend heb
en het donker werd, ben ik in mijzelf overgegaan.
Er hing een stad in de lucht, toen ik dagelijks
de gebaande paden verliet en tussen slapen
en waken mijn gedroomde werkelijkheid maakte.
Er was niet veel voor nodig. Nooit ben ik geboren
om een schoothond te zijn. Stond ik doodsangsten
uit voor het door anderen, voor mij gekozen lot.
Al jong richtte ik mijn afgewend hoofd en keek
weg van lucht en licht, zwichtte voor een kasteel,
voor water en schaduw een straatlengte verderop.
Ik leefde er, spendeerde mijn tijd met het speuren
naar betekenis en sloot mij af voor misprijzen
en ongunstigheid als een vorm van stil verweer.
Pas toen deze stad in één adem genoemd werd
met alle dorpen die ik in mijn leven gekend heb
en het donker werd, ben ik in mijzelf overgegaan.
WAK 2016
De stad start haar trage striptease. De zon kruipt gretig
door de straten. Deuren worden uitvergroot, zwaaien open
en mensen vliegen uit als duiven. Denk ik aan die vreemde vogel
die in de trein zijn gitaar bespeelde. Zijn lach bleef steken
in het zweet. Hij staat vast op het program. Wie goed luistert
hoort de bierflesjes op de snaren ketsen, waaraan ik blijf hangen
als een vishaakje. Wij moeten wel lonen als hij zijn nest uitkomt.
Niemand luibakt in deze stad, niet vandaag. Het heden draaft
In de wind. Dat meisje in haar roze tutu, op haar spitzen, danst
doelbewust en licht. Zij laat heel Nederland in de minderheid.
Zie, dat kind. Zij haalt de kleuren uit het licht en legt ze op haar buik
te drogen, kijkt, alsof ze betekenis verstaat. Ze laat het hart sneller
kloppen, haperen in onwetendheid. Geen wonder dat het kleeft
als geruisloos gras. En daar, op de planken, staat een oude man.
De massa slijpt geheugen, onzeker en veeleisend, wachtend
op transformatie. Anderen naderen, slaan hem op de schouders
spelden hem medailles op. Zwijgend maakt hij zich los, verdwijnt
in het beeld van Zefke in de Begijnenhof. De vrouw naast me grijpt
in het beeld van Zefke in de Begijnenhof. De vrouw naast me grijpt
me bij de arm en zegt: zo ga ik vandaag, van straat naar steeg,
geestdriftig door de stad. Deze stad. Ze is prachtig en sterk.Geheime Tuinen
Geheime Tuinen
Bewoond was Sittard al in oude tijden,
maar toen de vesting eenmaal was gesloopt,
verkregen de volkstuinen onverhoopt
hun permanent karakter. Heel bescheiden ´
maar echt en prachtig, kunnen ze verleiden,
opdat je in het langsgaan binnenloopt,
de hele historiek in oren knoopt
en aan de keukentafel zult verspreiden.
Toen ik van Sittards ver verleden hoorde,
van wilskracht, noeste arbeid en van vlijt
was het begeestering die mij bekoorde.
De zorg om wat hier wordt tentoongespreid,
schootsvelden, parken die destijds al gloorden
en ons gebleven zijn; heelhuids uit de strijd.
===
[Voorgedragen tijdens het Geheime Tuinen-festival op 19 juni 2016,
Foto: Paul Mols. Kloostertuin Agnetenberg in hartje Sittard]
Abonneren op:
Posts (Atom)