Het hoofd lijkt overvol en in gedachte
mijn mond schroeit schrijnend in een ak'lig beeld.
Een maand geleden heeft men mij gemaild
bericht - en ik was langer niet bij machte
iets zinnigers te doen dan levens tellen
die dood nu als lief in mijn ogen staan.
Ik weet niet veel - tja - maar ik weet voortaan
dat ik mij langer niet zal laten kwellen.
"Ik hou van jou" zijn woorden, niets dan woorden.
Je neemt ze op en legt ze af. Maar toen -
het was het ongezegde dat mij stoorde.
Daarom zeg ik bedeesd, nog voor het denken,
zeg ik, dat ik van jou gehouden heb
nog voor ik zoek naar iets, dat rijmt op niets.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten