Tussen Maas en Rijn

stilstaan en zien
hoe het bloeden van de aarde
in elkaar beweegt

hier voor Romeinen uit
Eburonen
liggen schedels in hun element

waar helmgras in dit slagveld schiet
rijzen mossen in de heide
dwarrelen eigenwijze meisjes naar zuigend moeras

de Rode Beek waarop nu de kinderen schaatsen
is waakzaam dwalend droef
het water heeft inmiddels ruggengraat
en deelt het ijzer uit

© Lilian Caessens

A la Charles en Isabel

A la Charles et Isabel

Warme dauw, omringt zwoel
ons zijn
raken vreugdepijlen
teder weten jou in mij

spreken
nooit vergeten dromen
sfeer zonder woorden

ik heb je lief, ik heb je zo lief

jij oh jij, ik kan mijn hart
niet beleren, mijn zijn verklaren

maar dans met mij, dans

als de lichtvoetige wals
van de prachtige flamingo's
wil ik licht, glanzend strelen
in sluiers van
chantilly en alençon

bemin in tijdloos, verduiveld verlangen
naar regenbogen in mijlpalen verder
gelegen oorden waar
levenssappen het perkament
graveren van mijn ziel

en al zullen overvloedige tijden
ook onze
seconden nemen
ik had je zo lief, mijn lief

The call of the drums and pipers

Dit is van mij 
zei je 
het verandert niet 

ook niet als de grond 
mijn lijf 
mijn herinnering 
begraaft 

vertel me 
nog eens 
over je vrolijke dans 
met de takken 
de muziek die 
in de wind de bladeren droeg 

hoe je 
door de straten van Edinburgh 
ons feest vierde 

-The call of the drums and pipers- 

alsof bontgekleurde vogels 
hun meest muzikale liederen floten 

hoe je destijds vroeg 
daar aan het water 

of de pelikaan 
de legende waardig 

werkelijk bloed uit haar borst 
liet vloeien 
voor haar pasgeboren jong 

Dat, dat was van mij 
is van mij 

en hoe je me nu verliest 
in zilte tranen 
het schreien zo intens 

we over en in elkaar 

zonder aarzelen 
ja zeggen 
hartgrondig ja 

dat je me los zal laten 
overgeeft 
al wil je niet 

jij verandert niet 
in mij 

hoor je me 
niet alle jaren 

alle jaren niet 

De grandeur

kartonnen geur in je huid versmelt 
doordrenkt zweet als verloren hoop 
verbrast door geuzelambiekskes 
heeft je waardigheid stem verloren 

tien jaar trottoirs en parkbankjes vervloekt 
jij, de grand seigneur een verstild figurant 
loop je krommer dan atlas ooit deed 
groef je eigenzinnigheid zijn eigen graf 

je zuchten verloochenen je jobsgeduld 
het curieuze grahambrood kaamt al dagen 
alleen het koperstuk in je hand herinnert 
de grandeur die overvloedigheid betaalde 

Christelijk schoeisel

Pumps 
de City stalk 
Buffalo Billy's 
Burn en out schoenen 
Hyperventilatieslippertjes 
Goksandalen 
Fastfoodstappers 
AEX-klaploper 
Leengoedkoper Bovenknoper 

Vandaag keek ik schoenen 
diep in de ogen 

De benen 
zeiden me niets 
veters wel of 
gespen gekromd 
dat ze modern waren 
bovenal versleten werk 

totdat ik die advertentie las 
het 'op is op' 
Romeins gesteld 

'In de aanbieding: 
Vaticaanse uitschuivers 
Zo goed als rooms' 

Gezegende veters, goddelijke gesp 
daar zou ik zo verliefd op kunnen worden 

Zondag

Nu ik van deze stad ben geworden

Er hing een stad in de lucht, toen ik dagelijks
de gebaande paden verliet en tussen slapen
en waken mijn gedroomde werkelijkheid maakte.

Er was niet veel voor nodig. Nooit ben ik geboren
om een schoothond te zijn. Stond ik doodsangsten
uit voor het door anderen, voor mij gekozen lot.

Al jong richtte ik mijn afgewend hoofd en keek
weg van lucht en licht, zwichtte voor een kasteel,
voor water en schaduw een straatlengte verderop.

Ik leefde er, spendeerde mijn tijd met het speuren
naar betekenis en sloot mij af voor misprijzen
en ongunstigheid als een vorm van stil verweer.

Pas toen deze stad in één adem genoemd werd
met alle dorpen die ik in mijn leven gekend heb
en het donker werd, ben ik in mijzelf overgegaan.

WAK 2016

De stad start haar trage striptease. De zon kruipt gretig

door de straten. Deuren worden uitvergroot, zwaaien open

en mensen vliegen uit als duiven. Denk ik aan die vreemde vogel

die in de trein zijn gitaar bespeelde. Zijn lach bleef steken

in het zweet. Hij staat vast op het program. Wie goed luistert

hoort de bierflesjes op de snaren ketsen, waaraan ik blijf hangen

als een vishaakje. Wij moeten wel lonen als hij zijn nest uitkomt.

Niemand luibakt in deze stad, niet vandaag. Het heden draaft

In de wind. Dat meisje in haar roze tutu, op haar spitzen, danst

doelbewust en licht. Zij laat heel Nederland in de minderheid. 

Zie, dat kind. Zij haalt de kleuren uit het licht en legt ze op haar buik

te drogen, kijkt, alsof ze betekenis verstaat. Ze laat het hart sneller 

kloppen, haperen in onwetendheid. Geen wonder dat het kleeft 

als geruisloos gras. En daar, op de planken, staat een oude man. 

De massa slijpt geheugen, onzeker en veeleisend, wachtend 

op transformatie. Anderen naderen, slaan hem op de schouders

spelden hem medailles op. Zwijgend maakt hij zich los, verdwijnt
in het beeld van Zefke in de Begijnenhof. De vrouw naast me grijpt

me bij de arm en zegt: zo ga ik vandaag, van straat naar steeg, 

geestdriftig door de stad. Deze stad. Ze is prachtig en sterk.

Geheime Tuinen

Geheime Tuinen

Bewoond was Sittard al in oude tijden,

maar toen de vesting eenmaal was gesloopt,

verkregen de volkstuinen onverhoopt

hun permanent karakter. Heel bescheiden ´

maar echt en prachtig, kunnen ze verleiden,

opdat je in het langsgaan binnenloopt,

de hele historiek in oren knoopt

en aan de keukentafel zult verspreiden.

Toen ik van Sittards ver verleden hoorde,

van wilskracht, noeste arbeid en van vlijt

was het begeestering die mij bekoorde.

De zorg om wat hier wordt tentoongespreid,

schootsvelden, parken die destijds al gloorden

en ons gebleven zijn; heelhuids uit de strijd.

===

[Voorgedragen tijdens het Geheime Tuinen-festival op 19 juni 2016, 

  Foto: Paul Mols. Kloostertuin Agnetenberg in hartje Sittard]