Nu ik van deze stad ben geworden

Er hing een stad in de lucht, toen ik dagelijks
de gebaande paden verliet en tussen slapen
en waken mijn gedroomde werkelijkheid maakte.

Er was niet veel voor nodig. Nooit ben ik geboren
om een schoothond te zijn. Stond ik doodsangsten
uit voor het door anderen, voor mij gekozen lot.

Al jong richtte ik mijn afgewend hoofd en keek
weg van lucht en licht, zwichtte voor een kasteel,
voor water en schaduw een straatlengte verderop.

Ik leefde er, spendeerde mijn tijd met het speuren
naar betekenis en sloot mij af voor misprijzen
en ongunstigheid als een vorm van stil verweer.

Pas toen deze stad in één adem genoemd werd
met alle dorpen die ik in mijn leven gekend heb
en het donker werd, ben ik in mijzelf overgegaan.