Vroeger hield verdriet veel langer stand
omdat je nog maar pas gestorven was.
Paradeerde ik rond de linten. Slierten
wazigheid. Ik zei maar niets. Niets, want
geluiden moesten ver gedragen. Verglijden
in wrange tijd. Ik wist van niks, zag enkel
dikke tranen op het bloemendekbedovertrek.
Dat weet ik nog. Dat medelijden met stof.
Het jaar zou streng eindigen. Ik beet zakdoeken
aan flarden. Liep langs vijvers, schoot eenden,
viel over struikelgrond; kiezels in november.
Later pas kon het werken beginnen. De dood
uit laatjes. Je grappen op papier; ik vouwde,
legde bloot, kreunde, schoof je tussen foto's.
