kartonnen geur in je huid versmelt
doordrenkt zweet als verloren hoop
verbrast door geuzelambiekskes
heeft je waardigheid stem verloren
tien jaar trottoirs en parkbankjes vervloekt
jij, de grand seigneur een verstild figurant
loop je krommer dan atlas ooit deed
groef je eigenzinnigheid zijn eigen graf
je zuchten verloochenen je jobsgeduld
het curieuze grahambrood kaamt al dagen
alleen het koperstuk in je hand herinnert
de grandeur die overvloedigheid betaalde
Geen opmerkingen:
Een reactie posten