Ik drijf waarheen geen hand mij gadeslaat
zal wederkeren naar de stille stee
angstvallig mijden een te groot entree
of u en iets dat anderszins mij schaadt
van water heb ik mij een baar gemaakt
geslapen in een uitgebeende zee
het land gelaten dat in laatste wee
tot kaken in het eigen bloeden staat
waar woeste hoogten tot mijn navel reiken
ontwaken woorden uit een winterslaap
ik zal van wat ik dichten wil niet wijken
ofschoon er wolven zijn een enkel schaap
de groene grassen rond de stenen eiken
verlangen niet dat ik de zolen schraap
Geen opmerkingen:
Een reactie posten