Wij hebben besloten, dat we elkaar in dit schrijven
geen naam toekennen. Wij hebben geen moeders, geen vaders
meer. Zij zijn heengegaan, lang voordat wij ons in deze
tijd een naam konden toedichten. De namen die wij ooit
gekregen hebben, wij hebben er geen weet van gehad.
Wij moesten door het leven, vergaan, zoals wij meer wel
hebben afgedaan, tot stof. Dat, terwijl wij op deze
aardkloot op zoek waren naar wie, wat wij zijn, zijn wij in
wezen enkel alleen maar wij. Maar als ik mij een naam
had willen geven, had ik Madeleine geheten.
Aan hem had ik iets Duitsers toegeschreven. Niet heel groots,
eerder kort en klein. De naam Anton had ik gelaten
hem in dit vers best toebedacht, al kreeg ik maar één kans
om in één ademtocht één Jood van de dood te weten.
=
14 regels x 14 lettergrepen
3 opmerkingen:
Een reactie posten