Toen er van mijn aanvankelijk idee
niets overbleef behalve dan eczeem
twee wallen en een drol
(de hond vergeten uit te laten)
het blocnote vol met krasse taal
en ik een prop en een prop
één (gooi!) twee (wéér een gooi!)
drie keer naast de prullenbak mikte
schreef ik in geen jaren meer.
Dat is niet waar (natuurlijk).
Het is de wens van deze dag.
Zo bazelen wij vrouwen (ja, ja)
Ik wilde een mannengedicht.
Stoer en kritisch en rationeel en bleu.
Die laatste bleef hangen
daarom valt er nu te lezen:
(Bla)(duh)(Bla)
Zo zie je maar weer.
Ik schrijf.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten