Hier in het land van het gebogen graan
waar schoven ouderwets nog opgebonden
aan Borner plas in verre hoeken stonden
hangt onaantastbaar nu een volle maan

halfweg het hemelrijk ziet zij mij gaan
met blinde ogen die het licht verslonden
het wit gezicht gericht op stille gronden
ik zie haar voor mijn dode moeder aan

hoe machteloos de bomen aan de lanen
ontbladeren, het blijft voor mij een vraag
die, in dit land van de gebogen granen

blijft staan nu herfst en westerse platanen
de lange voren en een lege maag
mij voor de dood tot overleven manen