De zon wordt met van alles vergeleken
maar nergens ligt ze schijnbaar verlegen
zo zeker tussen wolken als aan de grens
en vertelt haar verhaal mij
met een lijf om jaloers op te zijn
(ze is veel mooier dan waar ik mezelf vind)
dat elke vezel zich van haar hart
afzet op mijn opgepoetst ego dat bestaat
uit bruin water wit water en water
Geen opmerkingen:
Een reactie posten