Het toch al kleinzerig land neigt bruin
van de modder naar de homp op het veld.
Het schrille wit ligt ver uit het zicht
verderop, rottend op de vuilnisbelt.
Met een blik op de brakke zomp, de zoom
van de Maas en de lichtgewicht suikerbiet.
Aan de ene kant dit, aan de andere kant jij.
Geen sinecure dit vervreemdend stapsgewijs
uitzien naar alles is geweest en bijna voorbij.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten